Vademecum nawożenia

Naturalne warunki produkcji rolniczej nie wystarczają do osiągania satysfakcjonujących plonów. Wspomaganie się tylko nawozami naturalnymi (nawożeniem organicznym), umożliwia osiągnięcie plonu 1,5 – 2,5 tony zbóż z 1 ha, a przecież ponosząc wysokie nakłady na uprawę (orka, zabiegi pielęgnacyjne, ochronę itd.) oczekujemy plonu z hektara przekraczającego 5, a nawet 8 ton ziarna.

Prawidłowe i racjonalne nawożenie zawsze zwiększa wysokość i „wierność” plonowania roślin, poprawia wartość biologiczną i technologiczną plonów, żyzność chemiczną gleby i nie powoduje ujemnych skutków w środowisku naturalnym.

Zmiany przyswajalności składników pokarmowych, głównie mikroskładników w glebie po wapnowaniu wymagają zwrócenia większej uwagi na dodatkowe dokarmianie dolistne roślin mikroskładnikami, szczególnie w pierwszym roku po wapnowaniu. Efektywność wapnowania zwiększa się bardzo w warunkach współdziałania z dokarmianiem dolistnym mikroskładnikami.

Nawożenie organiczne

O efektywności nawożenia decyduje zasobność gleby we wszystkie niezbędne roślinom składniki pokarmowe. Niezbędne, to znaczy takie, bez których wzrost i rozwój rośliny jest niemożliwy, a brakujących pierwiastków nie można zastąpić innymi.

Azot stosowany zgodnie z potrzebami nawozowymi roślin wykazuje bardzo wysoką efektywność, wówczas gdy gleba jest zasobna we wszystkie niezbędne roślinom składniki pokarmowe.

Nieregularne nawożenie fosforem przyspiesza procesy jego uwsteczniania w glebie, czyli pogarsza jego przyswajalność i ogranicza możliwości efektywnego uzupełniania niedoborów. W warunkach bardzo niskiego nawożenia fosforem najodpowiedniejszymi do stosowania z punktu widzenia efektywności nawożenia są starannie granulowane nawozy w formie łatwo rozpuszczalnego i przyswajalnego w 100% – fosforanu amonu.

Bardzo ważne jest zbilansowane nawożenie potasem. Konieczne jest coroczne, zgodne z potrzebami nawozowymi roślin, stosowanie potasu. Pamiętajmy, że większość roślin uprawnych pobiera więcej potasu aniżeli azotu.

Wapń jest niezbędnym dla roślin makroskładnikiem. W naszej strefie klimatyczno-glebowej zawartość wapnia w glebie o uregulowanym odczynie jest wystarczająca dla roślin uprawnych. Związki wapnia służą przede wszystkim do wapnowania, czyli regulowania odczynu gleby, a nie nawożenia roślin.

Większość gleb Polski charakteryzuje się niską naturalną zasobnością w magnez. Do pogłębiania się deficytu znacząco przyczynia się silne zakwaszenie naszych gleb i niska zawartość materii organicznej, co ogranicza możliwości wiązania (sorbowania) magnezu w glebie. Magnez jest pierwiastkiem bardzo „ruchliwym”, więc łatwo podlega wymywaniu w głębsze warstwy profilu glebowego. Dlatego właśnie należy stosować go regularnie.

Siarka jest pierwiastkiem bardzo rozpowszechnionym w glebach, wodzie i atmosferze. Jest niezbędna dla wszystkich organizmów żywych. Występuje w glebie w formie organicznej i mineralnej. Przeważa siarka w formie organicznej, zwłaszcza w glebach torfowych. Im gleba zawiera więcej próchnicy (gleby cięższe) tym zasobniejsza może być w ten składnik.

Bor, to obecnie najbardziej deficytowy mikroskładnik. Nawet na glebach o średniej zasobności w bor, rośliny mogą odczuwać jego brak w okresach niedoboru wody (suszy), albo gdy gleba jest zbyt kwaśna lub świeżo wapnowana.

Rośliny w zdecydowanej większości pobierają składniki pokarmowe przez przystosowany do tego celu system korzeniowy. Pobierane przez korzenie składniki umożliwiają roślinie prawidłowy wzrost, dobre ukorzenienie, krzewienie, „programowanie” wysokiego plonu i dalszy rozwój.

Ogólne informacje dotyczące obliczania cen.

Korzystanie z bogatej oferty nawozów na rynku krajowym powinno być poprzedzone analizą cen, należy  również uwzględnić właściwości fizyczne i chemiczne nawozu, głównie przyswajalność składników pokarmowych, koszty transportu, przechowywania i możliwość równomiernego i precyzyjnego stosowania.

Nie należy płacić za masę nawozu, a za przyswajalne składniki pokarmowe zawarte w dobrym nawozie.

W segmencie nawozów azotowych produkowanych w Tarnowie, Kędzierzynie i w Policach Grupa Azoty oferuje swoim klientom pełną gamę nowoczesnych nawozów o bardzo dobrych parametrach wysiewnych.

Realizując zapotrzebowanie rynku Grupa Azoty poleca swoje nawozy z siarką. Produkują je zarówno w Tarnowie, jak i w Policach i Kędzierzynie.

Krótki opis i charakterystyka nawozów wieloskładnikowych produkowanych przez Grupę Azoty.

Nawozy azotowe takie jak saletra amonowa i saletrzaki oraz mocznik łatwo
chłoną wodę z powietrza, szczególnie w warunkach dużej wilgotności
powietrza, dlatego wymagają wyjątkowo starannego przechowywania.

Nawożenie wszystkich roślin należy rozpocząć od uregulowania odczynu gleby i systematycznego bilansowania materii organicznej w glebie.

Podstawą do prawidłowego ustalenia potrzeb nawozowych roślin jest znajomość zasobności gleby. Dlatego tak ważna jest analiza gleby. Wykonanie analizy można zlecić w laboratoriach chemiczno-rolniczych, przede wszystkim w okręgowych stacjach chemiczno-rolniczych.

Klasyczną metodą ustalania potrzeb nawożenia jest metoda bilansowa, gdzie porównuje się rozchody składników pokarmowych (wynoszenie składników z plonem, straty składników w glebie) z przychodami (nawozy organiczne, opady atmosferyczne, resztki pożniwne przedplonu, uwalnianie się składników w glebie, itd.). Wynik bilansu określa dawkę nawozu mineralnego.

W przypadku ustalania dawki azotu dokładne zbilansowanie składnika jest bardzo trudne. Azot jest w niewielkiej części akumulowany w glebie, dlatego działanie jego ogranicza się w dużej części do jednego sezonu wegetacyjnego.

Im bardziej przestrzegane są zasady agrotechniki uwzględniające zmianowanie roślin, ochronę chemiczną, zabiegi ograniczające straty wody i stosowane jest prawidłowe nawożenie, tym pewniejsze jest uzyskanie dobrego plonu, niezależnie od kaprysów pogody.

Kukurydza uprawiana jest do produkcji kiszonki – na silos, a także na ziarno. Jest zbożem o dużych wymaganiach cieplnych. Równomierne wschody uzyskuje się dopiero w temperaturze 9-10°C, a kiełkuje w temperaturze 6°C, wytrzymując przymrozki do -3°C.

Odmiany ziemniaka różnią się długością okresu wegetacji, od bardzo
wczesnych do późnych. Korzenie rosną początkowo prawie poziomo, po czym
zmieniają kierunek na pionowy.

Rzepak to roślina o silnym, palowym systemie korzeniowym, osiągającym przed zimą 50-60 cm, a w pełni wzrostu do 120-290 cm długości. Prawidłowy rozwój jesienią decyduje o możliwościach plonowania rośliny.

Użytki zielone są najtańszym źródłem pełnowartościowej paszy. O wartości użytków zielonych decyduje skład botaniczny runi, który zależy od czynników środowiskowych, sposobu użytkowania oraz zabiegów pielęgnacyjnych, w tym od nawożenia. Intensywność uprawy użytków zielonych zależy przede wszystkim od ilości wody w glebie.